anne olmak

49. 6. Yıldan bildiriyorum. Kıyıda köşede kalmış travmalarınızın ortaya çıktığı, kendinizi hiç tanımadığınızı anladığınız bir süreç olabiliyor bu. Benim kendi gerçekliğim bana kapı gibi çarptı resmen. Çocuk öyle bir ayna oluyor ki, size dönüşüyor, pürüzsüz bir şekilde yansıtıyor. Sadece sizi değil, sizin annenizi, babanızı da gösteriyor, çünkü onun çocukluğunun hem en büyük parçası hem de en yakın şahidi olurken kendi çocukluğunuz gözlerinizin önünden gün gün geçiyor.

Ve anneliğe adapte olmak çok zordur. Annelik iç güdüsü, kadının anne olmak için yaratılmış olması falan filan hepsi boş hikayeler, kadın doğursun diye uydurulmuş yalanlar. Ben 3 yılı zar zor aştıktan sonra sonunda anneye dönüşebildim. Anne olmayı anca benimsedim, çocuğumun benimliğini hissettim, kalbimi anne kalbi, ruhumu anne ruhu anca yapabildim. Anne olmak ne kadar sancılıysa anneye dönüşmek de öyle sancılı, üstelik çok daha uzun sürüyor. Ben artık çocuğu yetişkin olduğu halde anneye dönüşememiş insanlar olduğundan eminim. Onlardan biri gibi kalacağımı sanıyordum ama çok şükür öyle olmadım. Bunun için seviniyorum. Bu yüzden ilk çocuklar kardeşlerine göre hep biraz şanssızdır bence. 

48. Durme qioredo hijico. 

2016-17 yıllarında keşfetmiştim bu şarkıyı. şimdi hatırlayınca gökyüzü hep güneşli, teknoloji dahi bu denli gelişmemiş, hayatlarımız vitrinlik değildi o yıllarda. tek derdim işe gidip gelmekti, imkansızlıklar olanlar olmayanlar, kulaklığımı takıp üst üste dinlerdim bu şarkıyı. “acaba bir gün istediğim işi yapabilecek miyim? üniversite okuyabilecek miyim? kiminle evleneceğim? ismini ‘birkan’ koyabileceğim bir oğlum olur mu? istediğim yerlere gidebilir miyim ki? daha çok okuyup öğrenir miyim? acaba bir gün saçlarımın rengini değiştirebilir miyim? bir arabam olur mu benim de?” buna benzer sayısız soru dolanırdı aklımın içinde. dünyayı değiştirebileceğimi sanırdım o yaşlarda, her genç gibi. farkındalığı ve içsel sorguları yüksek biri olmak hep hırpalasa da beni, hayata karşı hiçbir sorumluluğumuzun olmadığı yaşlardı. o güneşli hava, o koku, o ilişkiler, o arkadaşlıklar her şey vitrine konmak için yaşanıyor şimdi. her insanın madalyon gibi bir yüzü daha var, büyümek bunu öğretti. buruk bir özlem hep geçmişe yönelik içimizde. geçmiş değil, olgunlaşmamış yüreklerimize. ne demiştim? şarkı esasında bir ispanyol ninnisi. “büyü” der oğluna, “oku, hayatla baş başa kalacaksın” diye bitirir ninniyi de. içlenmek için seferad okumaya gerek yoktur.

hayalini kurduğum her şeye sahibim şimdi. içlerinden en önemlisi birkan isimli erkek çocuğuna sahibim. o doğduğunda da mırıldanıyordum bu ninniyi. savunmasız bırakmayacağım seni oğlum, bu sorgulamaları yaparken yastığında “ne düşünüyorsun” diye sormadan geçip gitmeyeceğim yanından, belki sıkıcı bulacaklar anlattıklarını; bıkmadan dinleyeceğim usanmadan, tüm bu kaygılardan uzak yaşayabilmen için, bu dünya sancısını kalbinin yakınına yaklaştırmadan sıyırmak için gözlerim görmeyene dek çalışacağım senin için. hayat sana yaşlandığında bile güneşli hissettirene dek.

“uyu benim canım oğlum,

sıkıntısız ve ağrısız uyu"

47. İnsanın kendi cocuklugunun elinden tutup ona da şefkat göstermesi, onu da büyütmesi ve sarıp sarmalamasi aynı zamanda annelik. Ben kendi yaralarimi oğlum içime düştükten sonra görebildim. O doğduktan sonra sarilabildim kendime.

46. Hayatımda beni bu kadar doyuran başka bir his olmamıştır. Tarifsiz bir bütünlük hissi bu. Önce aşık olmayı, gerçekten sevmeyi öğrenen, şefkati dibine kadar yaşamaya başlayan bu bünyeye en güzel ve doğru zamanda gelendi benim için anne olma duygusu. Yanağı yanağıma değdiğinde dünyam bambaşka dönmeye başladı. Melek bebeğim, gülüşüyle günümü güzelleştiren canım yavrum iyiki geldi. Binbir zorlukla geçen hamilelik sürecimde orada olduğu her gün için şükrettim. En yakın arkadaşımı taşıyorum dedim, şimdi en yakın arkadaşımı büyütüyorum. Ben de büyüyorum onunla her geçen gün... kimine göre kutsal kimine göre sıradan bir olgudur anne olmak. Hangi duyguyu aynı yaşıyoruz ki bu konuda da aynı olalım. Günün sonunda yorucu bile olsa herkes için güzel olandır, iyiki vardır, bu hayatı yaşamaya değer kılandır.

Aylar sonra gelen edit: ikinci kez yaşayacağım güzel duygu olmuştur. Bir kız bir erkek annesi olacağım bundan sonra. Biri büyümeden gelen diğer minik de hayat enerjisi olacak diye umuyorum. Tüm güzelliklerinle gel alp bebek...

45. 4 Kasım, öğlen 11.31. “ağlama” dedim  ağlamasını duyduğumda; ben de ağlarken. Yazmaya başlamadan ağlamaya başladım ya ben.. 

Hiçbir tabloyu öyle seyretmedim, bir küçük siyah nokta tanesi olan ultrason resmini seyrettiğim gibi. Doğum sonrası, hastaneden eve geldiğim ilk günden itibaren her şey bambaşka oldu. Bir duygu, yoksa bin mi? Hem nasıl güzel hem nasıl ağır..

Bana çok eziyetli bir bebek olmadı hiçbir zaman.. Gazını çıkarayım, kundaklayayım, 2 saatte bir emzireyim, kitaplar okuyayım, şarkılar söyleyeyim, dönmeye başladı, oturmaya başladı, ek gıdaya geçiyoruz, her gün yeni tarifler, ilk diş, baba diyor, derken aynı anda 4 diş, emekliyor! kalkıyor, yürüyor diyerek ne çabuk geçmiş 1 yıl..

Ve akıp gidecek aynı hızda onlarca yıl.

Hiçbir dünyalık isteğim yok. 

Kimsenin namusuna, malına göz dikmeden, alın terinin hakkını vererek, bilimin, kültürün ışığında, Atatürk’ün yolunda, Allah’a salih bir kul olarak, topluma örnek, yaptığı bilinir, söylediği güvenilir, zalimin zulmüne, yalancının sözüne ortak olmadan, adil bilinip; adının saygı gördüğü bir dünyada yaşamandan başka. 

Büyüyünce ne iş yapacağının hiçbir önemi yok, iyi bir insan, mutlu bir evlat yetiştirirsem ne mutlu bana. Umarım geriye döndüğünde “ne güzel bir çocukluk geçirdim” diyebileceğin anılar bırakırız sana. Yeşersin diye gönlüme diktim fidanını, lazım olursa diye son nefesimi ciğerimde saklayacağım, son damla suyunu gözümde. Toprak olana kadar toprak olacağım sana. 

Ömürlük kalp ağrım, gurbet kuşum, mis kokulu pamuğum, güzel oğlum!

İyi ki doğdun, istendin, beklendin, çok sevildin. 

Bahtın hep açık, ufkun hep ferah olsun. Sana can veren yoldaşın olsun. 

Ammmni ve baba seni çok seviyor. Çok..

44. Çok zor. Hayatımda şu ana kadar bu kadar güzel olup da beni zorlayan başka hiçbir şey olmamıştı. Çocuk sahibi olmadan önce şu 3,5 senede yaşadıklarımı bir başkası yaşıyormuş gibi tüm ayrıntılarıyla izlesem yoh artık hamına derdim ve koşarak uzaklaşırdım. Kızıma, işe, eve, eşime, kendime, arkadaşlarıma, aileme aynı anda yetişmeye çalışarak yaşamak... sürekli plan, program, koşturmaca... içimdeki susmayan bir ses... oldu mu olmadı mı yetti mi yetmedi mi üzüldü mü yalnız mı hissetti yanlış mı anladı... yani bir insan kendine bunu nasıl yapar anlayamıyorum kdmfmkg üstelik eşim de bir hödük değil ve her şeyde bana yardımcı. Tek başına yapanlar nasıl yapabiliyor anlayamıyorum. benim gibi üşengeç ve tembelseniz, üstelik çocuk öncesinde hayatınız hep yiyip, içip, yatmak üzerineyse geçmiş olsun. Tüm bu koşturmaca içinde Zayıflaya zayıflaya yavaş yavaş yok olmaktan korkuyorum mdmfmf

Şimdi bunları yazdım diye bir de oturup vicdan azabı çekeceğim offf mfmfkgl

43. Vicdan azabidir. Şunu yanlış yaptım bunu eksik yaptım diye kendi kendini yemektir. Kendimden biliyorum

42. anne olmak istemeyene tabii ki saygı gösterilmeli ancak bu sefer de anne olmak isteyenlerin bu büyük manevi duygusu da basitleştiriliyor gibi geliyor. günümüzde artık bir çok kadın çalışıyor. çalışan kadınlar ise anne olduktan sonra yaşadıklarını, eşiyle yaşadıkları sorunları, kontrolü elinden kaybetme duygusunu, kariyerini kaybetme tehlikesini, bebeğine yetememe hissini anneliğin güzelliğiyle yenmeye çalışıyor.

41. her dişi canlının olabileceği durumdur kusura bakmayın kutsal falan da değildir.özellikle instagram sayesinde bir annelik terörü başını aldı gidiyor.sanki anne olmak bir kadının hayattaki en büyük achievementı gibi özellikle muhafazakar kesimde bir pompalama var. valla isteyen doğursun istemeyen doğurmasın kimse de birbirinin seçimine dil uzatmasın artık

40. kağıt kesiği gibi başlık. (bkz: anne olamamak)