agorafobi(dışarı çıkma korkusu) nasıl yeniliri?

2 sene önce başlayan panik atak ve anksiyete sebebiyle eve kapandım bir süre. birkaç kez tek başıma çıkmayı denedim hızlıca eve döndüm. annemle ya da babamla çıkabiliyorum. kendimi zorlayıp misafirliğe bile gittim (pandemi öncesi tabii). şimdi eskiye göre daha iyiyim ama hala tek başıma bir yere çıkamıyorum. eskiden tek başıma dünyayı bile gezebilirdim. okula gittiğim zamanlar bütün günüm dışarda geçiyordu. mezun olduktan sonra uzun süre işsiz kalınca çok üzüldüm, stres yaptım ve bütün bunlar beni bu hale getirdi muhtemelen. tek başıma şehirler arası gidip geldiğim günleri hatırladıkça çok üzülüyorum. eski halimi o kadar özledim ki. iş görüşmelerine gittim ama sanırım tedirginliğim karşı tarafın dikkatini çektiği için kesin olur dediğim işlerden olumsuz yanıtı aldım. sıkıldım bu halimden. iş hayatına girmeyi çalışmayı hep istedim. bu sıkıntımı nasıl yenebilirim? bilhassa bu sıkıntıları yaşayan süslülerin tecrübelerini öğrenmek istiyorum.

2. 2007 yılında acillik olmam ve hayatımda başkaca kötü şeylerin de olması sebebiyle dışarı çıkmıyordum. Panik atak yüzünden günlerce ağladığımı bilirim beni kurtarın diye. Evde bu halimi gören annem bir gün kolumdan tutup artık dışarı çık diye dışarı çıkarmıştı. En büyük korkum dışarda bayılmaktı o dönem. Ağlayarak yürüdüm. Sonra ilk iş görüşmeme gittim. O zamanlar metrobüs yok ve kadıköy'den Mecidiyeköy'e o otobüste ağustos sıcağında elimdeki su şişesini kafamdan dökmemek için zor tutmuştum kendimi. Bunu yaşayan bilir gerçekten. Yani herkes normalken sen dehşet içindesin ve bu daha da paniklemene yol açıyor. Neyse ben işe kabul edildim. Zorla işe gidip gelmeye başladım. Dışarı çıkma kısmını aştım ama bu her şey bitti demek değildi. Çok stresli bir işti ve ben hâlâ ataklar geçiriyordum. Sonra bir gün internette panik atak araştırmaları yaparken bu sorunu yaşamış ve Amerikada tedavi görmüş birinin yazısını okudum. Bunun beynimizin bir oyunu olduğunu anlatıyordu özetle. Yani hayatımızda yolunda gitmeyen istemediğimiz şeylere karşı bir savunma mekanizması bu. Dolayısıyla kökteki sorunu bulmak gerekiyordu. Buldum. İşten ayrıldım, başka bir sektöre geçtim. İstemediğim tüm ilişkilerden kendimi çektim ve atak geldiğinde de kendime beynin seninle oyun oynuyor ve birazdan geçecek diye diye o dönem kendi kendime geçirdim bu laneti. Dışarı çıkma konusunu kısa sürede çözsem de diğer kısımları öyle kolay geçirdim diyemem. 2 yıl uğraşmış olabilirim. 2019 yılı eylül ayına kadar da çok ufak ataklar geçirdim. Böyle birkaç dakika süren. Fakat 2019 Eylül ayında bu lanet farklı bir şekilde döndü bana. Yutkunamıyordum. Yani yemek yerken ölecekmişim gibi geliyordu. Kendimi yine zorlamaya başladım. Dolmuşa binemez oldum. Bir kere kadıköy'den taksim'e giderken köprüde neredeyse beni indirin diyecek oldum ve sabredip Beşiktaş'ta indim dolmuştan. Elim ayağım titriyordu. Hemen hayatımı gözden geçirip beni bu hale sokan şeyi bulmaya çalıştım ve bulup çözdüm. Yani sonuç olarak köküne inmek gerekiyor sorunun. Bu hayatta kalmak için vücudun verdiği bir tepki. Kendimizi güvensiz bir ortamda hissediyoruz ve bu nereye gidersek gidelim yakamızı bırakmıyor. Ev nispeten güvenli alan gibi geliyor. Halbuki öyle olmadığını da gayet iyi biliyoruz bir yandan. Benim son yaşadığım susmak zorunda kalmam ve içime atmamdan kaynaklanmış. İçimde tutmayınca yavaş yavaş düzeldim. Sanırım iş bulamadığın için kendini geleceğe dair güvensiz hissediyorsun süslü. Lütfen kendine zaman ver. Şu anda inan zaten iş bulmak birçok insan için çok zor. Sen yeteneksiz, eksik değilsin ve her şey yoluna girecek. 20'li yaşlarda olduğunu tahmin ediyorum ve bu yaşlar zordur genel olarak. Kendini mesleğinle ilgili online katılabileceğin etkinliklere verebilirsin. Bu biraz özgüven de verir muhtemelen. Eğer çözemeyecek gibi olursan bulunduğun il veya ilçenin ücretsiz psikolojik destek birimlerini araştırmanı öneririm. Her şey geçecek, mutlu olacaksın. Buna inanıyorum. Sen de inan. Yalnız değilsin. (gizlinot: 💜)

3. süslü bende bunun ufak çaplı versiyonu var. dışarı çıkınca aşırı fenalaşmıyorum ama çıkmamak için kendime binbir bahane buluyorum ve genelde çıkmıyorum. uzun süreli majör depresyon, sosyalfobi ve anksiyete hastasıydım -hala öyleyim- bu zaman içinde bende evden ayrılmak istememeye dönüştü çünkü aynı zamanda paranoya da var ve hem kendimi kalabalık alanlarda rahat hissetmiyorum hem de ciddi paranoya sorunum olduğu için sürekli başıma bir şey gelicek telaşından dışarı çıkmak istemiyordum. ve evet malesef bu beynimizin bize bir oyunu. ben sorunumun kökenini ve nerede başladığını iyi biliyorum ki tedavi de gördüm bunun için, tedavi gördüğüm dönem iyi geldi ama sonra bıraktım. yani biraz kısır döngü gibi bir düzelip bir başa sarıyor malesef. size tavsiye edebileceğim şey bu ataklar geldiğinde kendinizi sakinleştirmeniz bir de meditasyonu hayatınız bir parçası haline getirmeniz. bu tarz korkular ve paranoyalar ciddi anksiyete sorunu yaratıyor insanda ve meditasyon ciddi anlamda yardımcı oluyor buna. bunun sürekli olmadığını ve geçeceğini de bil lütfen. <3