ailenize olan öfkenizi nasıl aşıyorsunuz artık kendime zarar vermekten korkuyorum?
30 senelik evliliğin bok varmış gibi 3. ayında yapılan ilk çocuğuyum. çocukluğumdan beri, gerçekten abartmıyorum, kendimi bildim bileli evde bir huzursuzluk, parasızlık, bir kavga olmasa da alttan alta hep bir diken üstünde olma hali. parasızlık dedim diye öyle yiyemeyen içemeyen yıkık dökük bir evde yaşayan bir aile düşünmeyin hep gayet güzel beslenen, giyinen, güzel evlerde güzel eşyalarla yaşayan insanlardık ama bana göre sadece bu. hiçbir zaman arabamız olmadı, evi anca 3 sene önce alabildik ondan önce hep kira. bu dünyaya geldim yedirildim, içirildim, giydirildim, okutuldum ama sadece bu. hayatımda hiç tatile gitmedim, spordur kültürel aktivitedir hiçbir hobi edinemedim, okulda gezi olurdu çoğunu söyleyemezdim bile gitmek istiyorum diye. şu dünyaya gelmiş ve hiçbir şey yaşamamış gibi hissediyorum hem maddi hem manevi olarak hiçbir şey yaşamadım sanki. babam gayet iyi olanakları olan, görece iyi maaş aldığı bir şirkette çalışmasına rağmen o kadar bencil bir vizyon fakiri ki kendi hobisi için yurt dışına bile çıkmışken ailesini 1 yaz alıp tatile götürmemiş birisi. iş yerinde bir şeylere kızıp eve gelip patlayan, huzursuzluk yaratan bir ruh hastası. annem hayatında 1 gün çalışmamış, o da bir şeylerden mahrum kalmış ama hep elindekinden fazlasını harcamaya, borçla harçla bir şeyleri halletmeye çalışmış birisi. ben 5 senedir çalışıyorum kazandığımla ufaktan içimde kalan şeyleri yapmaya başladım ama aileme olan öfkem asla bitmiyor çünkü yine borçla harçla ev tadilatına girişen annem güç bela kenara attığım paradan vermedim diye triplere girdi. üniversite okurken aldığım kyk kredisinden bile mümkün olduğunca destek verdim, şimdi elimden geldikçe destek oluyorum ama içten içe o kadar eminim ki bütün paramı çıkarıp cebine koymamı bekliyor ve bunu yapmadıkça beni destek olmuş saymıyor. yazdıkça ne kadar berbat bir durumda olduğumu daha iyi anlıyorum. artık her şey anlamsız gelmeye başladı, diyorum ki bu ailenin içine doğdum maddi manevi hiçbir destek yokken ben ne kadar çalışsam da ne edinebileceğim ki anca hayatta kalıp ufak zevklerime para harcayıp k*çımı yırtarak bilmem kaçıncı el bir araba alıp yaşayıp gideceğim. kurban psikolojisine girmek istemiyorum ama boşa kürek çekiyormuşum gibi geliyor.
lütfen terapi önermek dışında bu durumu yaşayıp başa çıkabilenler yorum yapabilir mi?
