anne babası çocuğu genç yetişkinken(20+ yaş) boşanan/boşanmayı düşünen var mı? siz neler yaşadınız? dertleşmeye ihtiyacım var?

1. O kadar dolmuşum ki cevabını okuyunca ağlamaya başladım A1. Bugünden beri kendimi tutuyordum olgun davranmaya çalışıyordum. Bir anda boşaldı gözyaşlarım

2. Süslü annemle babam boşandığında 21 yaşındaydım ama ben her zaman onların boşanmak için geç kaldığını düşünüyordum zaten. Hayatları, kültürleri, eğitimleri, düşünce tarzları vs her şeyiyle bu kadar ayrı iki insan olamazdı. Ama tüm bunlar olmasa bile bazı şeylere çok anlam yüklememek gerekiyor hayatta. Biriyle güzel hisler paylaşırsın, anlaşırsın ve bir ilişkiye başlarsın ama bir noktadan sonra o hisler bitebilir, evrilebilir, değişebilir ve sonucunda ilişkini noktalama kararı alırsın. Ama büyük anlamlar yüklediğin zaman sündükçe sünüyor ve geride birbirine saygı bile duymayan insanlar kalıyor. Annem babamdan boşanmadığı yıllar için ablanla senin mutluluğun için boşanmadım diyor ama inan biz zaten daha çok küçük yaşlarda aile olmadığımızın farkındalığıyla büyüdük. Ben bu noktada bize acımasızlık ettiklerini de düşünüyorum. Ama sen de bence bu kadar ümitsizliğe kapılma. Ayrıca annenin bana bakar mısın cümlesi biraz duygusallıkla söylenmiş bir cümle bence çünkü bir noktada hayatı beraber paylaşmayı düşündüğün insan olmayacak, kendini yalnız hissetiği bir psikolojiye girmiş olabilir. Bu arada benim babam da normal bir boşanma süreci yaşatmamıştı anneme. Kavga, kıyametle boşandılar. Bu süreçte sizin yapabileceğiniz tek bir şey var o da sabırlı olmak. Annenizle babanız tüm anlattıklarınızın sonunda nasıl bir karar alır bilmiyorum ama Hakkınızda hayırlısı olsun ve bu süreci hayatın her zaman içinde olan, herkesin başına gelebilecek olağan bir durum olarak kabul ederseniz her şey sizin için daha kolay olur, sevgiler:)

3. Teşekkür ederim süslüler. Hani çok büyük bir psikolojik çöküntüdeyken biri size nasılsın diye sorar da o minicik şefkat tanesi gözlerinizden yaşlar boşanmasına sebep olur ya. Cevaplarınız öyle şefkat dolu ki a1in cevabını okuduğumdan beri ağlıyorum. Ancak kendime gelebildim.

A3 aynen öyle süslü annemin hiçbir ekonomik güvencesi yok.

A4, annemin bana bakar mısından kastı ekonomik yönden süslü. Kendisinin hiçbir ekonomik güvencesi yok. Ayrılırlarsa ben ev geçindirmeye başlayacağım yani. Düşündükçe boğulacak gibi oluyorum. Bir yandan da kendimi çok bencil ve vicdansız hissediyorum. Onu bu istemediği evlilikte desteksiz bırakmak da vicdanıma sığmıyor. Ailem benim imtihanım resmen ya. İntihar edersem sebebim olacaklar

4. Benimkiler de 19 yasında bosandı, ama sanırım 10 yasından beri mutsuz bir ailenin icindeydim. Annemin yaralarını, babamın eksikligini sarmaya calısarak büyüdüm. Kendi hayatımı tamamen annemin yalnız kalmaması üzerine kurdugumu 30 yasında gecen sene terapiye basladıgımda anladım.

Artık orta yası gecmis cocuklarını büyütmüs insanlar bosanıp ne yapmak istiyor anlamıs degilim, öyle böyle ceyrek asrı devirmissiniz iste... dısarda iyi insan neredeyse yok, hele onların yasında yeni birini bulmak anlasmak cok zor, yalnızlıklarına care sen olmak zorunda kalıyorsun. Umarım senin icin daha iyi olur durum. Ne olursa olsun, kendi yolundan feragat etme ve kendi önceliklerini sec ve yasa. Sevgiler <3

5. aynen böyle düşünüyorum ben de süslü. 30 sene evli kalmışsın boşanınca şimdi her şey çok mu güzel olacak sanki?

6. Annemle babam ben 25 abim 29 kardeşim 20 yaşındayken boşandılar ve hepimiz iyi ki boşanmışlar diyoruz. Biraz garip geliyor arada ama herkes memnun hayatından o yüzden iyi ki boşanmışlar. Bana kalsa ben çocukken de boianmalarını istiyordum. Kavga gürültüden bıkmıştım çünkü.