bana yasattigi boktan cocukluk yuzunden anneme sinirliyim. tek yolu terapi mi?

1. Benzer şeyler yaşadım. Duygusal olarak kapalı bir anneye sahiptim. Küçükken ilgi çekmek için çocuklar annesinin en azından bir şekilde tepki göstermesi için eşyaları saçma sıvıları dökme gibi hareketler yaparmış bir psikolog söylüyor. Aynısını yapmışım ben de koca bir deterjanı tüm eve boşaltmışım ama bu benim hafızamda yok mesela bana söylenen bu.

Sıfır duygusal yaklaşım sıfır baş okşama ve sıfır şefkat gösterisi şeklinde büyüdüm iki ebeveynim de bu şekildeydi.

Sorunuza gelecek olursam ben şahsi olarak bu çocukluk travmasının herhangi bir terapi ile düzeleceğini düşünmüyorum. Terapiler olanı geri alamaz sadece farkına varmanızı ve artık üzülmemeyi gerektiginizi anlatır. Ama bunun yarasını almış kişilerin bu travmadan kurtulabileceğini sanmıyorum.

Psikolog değilim ama konu üzerine çokça okumuş ve psikoloji alanında yaptığım çalışmalara ve kendi yarama dayanarak bunları söylüyorum.

Ve yine her zamanki gibi bunu okuyanlara sevgi veremeyeceğiniz, başını okşayamayacağınız, sevemeyeceğiniz çocuğu dünyaya getirmeyin ve ömür boyunca onarılması mümkün yaralarla insanı yaşamak zorunda bırakmayın diyerek bitiriyorum.

2. Yapabilir misin bilmiyorum ama kendini annenin yerinde ve yaşında hayal etmeye çalış. Depresyonda olabilir, işsiz olabilir tam olarak durumu bilmiyorum ama bunun ona nasıl hissettirdiğini ve çok uykulu hissettiğini, yataktan kalkacak gücü bulamadığını hayal et. Bu tarz bir canlandırmadan sonra aynı evde küçük seni hayal et, ama bu sefer annen senin istediğin gibi davranıyor. Yanına gelip uyuyakaldığı için üzgün olduğunu söyleyip senin için harika bir kahvaltı hazırlıyor. Sonra sen gidip çizgi film izliyorsun.

Buna benzer bir sorunu aşmak için terapistim bu imgelemeyi düzenli yapmamı önerdi. İlk başlarda sürekli ama sürekli ağlıyordum. Sonra sakinleşmeye başladım. Bir süre sonra bu canlandırma bir çocukluk anım gibi gelmeye başladı. Bazen acaba gerçekten buna benzer birşey vardı acaba onu mu hatırlıyorum diyorum. 

Umarım sana da faydası olur. 

3. Bence hiçbir terapi kendi çaban olmadan işe yaramıyor. Bu olanları değiştiremez ama bununla yaşamayı öğrenebilirsin. Seni daha az etkiler hale getirebilirsin. Olayı anlatıp rahatlamak iyi geliyordur. Ama çok fazla anlatmak da kendine sürekli aynı şeyleri yaşatmak anlamına geliyor. Tabi ki içinden geliyorsa ağla ve içini dök. Eskiden suya anlat derlerdi. Gerçekten de rahatlatıcıdır. Ayrıca yazabilirsin. Hatta on dakika meditasyon yapıp sonra içinden geldiği gibi plansız kuralsız yazmak yine iyi gelir. Onun dışında, artık yeterince yazdığından anlattığından emin olduysan, kendini anlamaya başladıysan sakinleşiyorsun. Bazen bir şarkı, bir dizi sahnesi insanı hüngür hüngür ağlatacak hale getirir. Böyle zamanlarda da aslında kendine izin verip ağlamak gerekiyor bence. Bunlar zaman zaman benim yapıp faydasını gördüğüm şeyler. Kendi yarana, acına sahip çıkıp, eski zamandaki çocuk halini görüp hepsi geçti bak, demek gerekiyor. Tabi terapi muhakkak gerekiyordur. Nefes, mindfulness egzersizleriyle de anda kaldığın için geçmişle daha az ilgilenir hale geliyorsun. Umarım bir gün hepsi geride kalır.

4. Süslü ben de anneme çok kızgınım, beni kendinin bir uzantısı gibi dünyaya kapalı yetiştirdi. Sorunlarımdan kurtulamıyorum, hayata duygusal olarak hazır değilim, iç dünyam 3 yaşında kaldı ve büyük öfke duyuyorum. hep onu suçladım yıllarca. Şimdi benim karakterimle ilgili sorunların suçlusunu annem olarak görüyorum ya, kendimi annemin yerine de koyuyorum o neden böyle oldu diye düşünüyorum. Psikoloji ile ilgilendiğim için biraz biraz bağlanma şekilleri anne kız ilişkilerini anlamaya çözmeye çalışıyorum. Anneme annesini soruyorum, rahmetli anneannem sizin anneniz gibi sevgi göstermeyen, suçlayan eleştiren memnuniyetsiz bir insandı. Hatta komşu köyden çocukları olmayan memur bir aile annemi beğenmişler ve evlat edinmek istemişler, anneannem vermeye çoktan razı dedem engel olmuş. Şimdi nenem(kısaltarak yazıyorum) mi şeytan oldu? Hala değil... anneme o daha çocukken " annem olmazsa kendimi öldürürüm" diyor nenem. O da 3 kardeşin arasında tek kız, anne kız ilişkileri erkeklerden farklı oluyor, annesiyle sağlıksız bir bağlanma stili var.

Bugüne gelirsek, mesela bir çocuğunuz olursa ve ona iyi bir anne olmadığınızı düşünürseniz kimi suçlayacaksınız? Kendinizi mi annenizi mi? Annenizi suçlarsanız düzelemezsiniz, kısır döngüye siz de takılırsınız. Çocuk olmasına gerek yok, ilişkilerde günlük hayatta sıkıntı yaşadığınız durumlara genelleyebilirsiniz.

Yaralı insanlar, çocuklarına da aktarıyorlar yaralarını. Anneniz de büyük ihtimalle sağlıklı bir çocukluk geçirmedi değer yargıları, empati becerileri gelişemedi. Demek istemiyorum ki annenizi kurtarmaya çalışın, onu bir kurban gibi görün. Siz nasıl hatalı yetiştirildiyseniz o da öyle, kabul edin. Siz de yanlışların farkına varacak duygusal zeka varmış ki böyle sorguluyorsunuz, anneniz yapamamış o onun hayatı sizden ayrı.

Annenize öfkeniz çok normal ve haklı ama artık Herkes kendisinden sorumlu, siz bir yetişkinsiniz ve farkındalığınız var. Kendinize iyi bakacağınızı hissediyorum.

Ayrıca film olarak autumn sonata'ya bir bakmanızı öneririm. Sakin zamanda özümseyerek izleyin, duygusal olarak ağır bir film.

5. Süslü merhaba, 

Bir ğstteki süslüye katılıyorum ben de. 

Ebeveynlerimizin bizden farkı yok, onlar ve onların ebeveynleri de hep bir önceki nesille şekillenmişler. Benim gözlemlediğim bizim neslimize kadar (ben 90latın başında doğdum) farkındalık çok daha düşüktü be davranışlarını sorgulamıyorlardı, ancak bizde durum farklı. Nedenleri çok merak ediyoruz ve farkındalığımız yüksek, davranışların yanlışlığı - doğruluğu bizde daha keskin (tabi bunda bilgimizin artmasının, iyi beslenmemizin, iyi eğitimin vs katkısı var.). Bu nedenle bizler ebeveynlerimizin geçmişlerinden gelen bu aile travmalarını anlayıp, çözebilecek güçteyiz. Sizin için çok üzüldüm, çok farklı bir sorun yaşadığınız ve bir çocuk için ne kadar zor olduğunun farkındayım. Ben terapiyi %100 öneriyorum ama aynı zamanda kabulleniş öneriyorum size. Ne anneniz değişecek ne de yaşananlar. O da kendi annesinden yaşadıklarını yansıtıyordu, yani o yaşında sizin şuan hissettiklerinize benzer şeyler düşünüyordu belki de. Malesef toplumsal yapımızda çocuk yapmak her şeyden önemli görülüyor ama herkesin yapmaması gerek işte... 

Ben de çalışan bir anneyle büyüdüm. Annemden yana ilgi anlamında bir sıkıntım olmadı ama duygusal olarak çok dengesiz biriydi. Aşırı çabuk ve çok parlardı ve terrör hissederdim küçükken. Anksiyetem o zamanlar başladı hala da var. Temizliği düzgün yapamadığım için dayak da yedim ilkokulda, dolabım düzgün olmadığı için vs. Ananem bin betermiş teyzem anlatır bazen. Annem çok değişti, yumuşadı aşırı dereced biz büyüdükçe ama hala kendini korumaya alır bunları anlatırken. Bende de hala biraz sinir kaldı bu arada ve de  ir tık mesafeliyiml annemle kardeşime göre ama napalım yani kabullendim.  İyi yönleri de var. Ben de kendim için terapiye gidiyorum bu arada uzun bit süredir ve daha iyiyim, bütün bunları bu şekilde kabullendim ve düşünmüyorum veya çok uzaktan anılar gibi geliyor. Umarım huzuru bulursun bu konuda süslü.

6. Suslucum evet terapi... Bir de "annenin duygusal yoklugu", "sindrella kompleksi" onerdigim kitaplar...

7. çocukluk çağı travmalarıyla çalışan bir terapistim. bahsettiğiniz çocukluk çağı travmaları duygusal ve fiziksel ihmal; tek yolu terapi. ancak terapi bir sihirli değnek değildir. travma odaklı çalışan özellikle EMDR terapistiyle görüştüğünüzde çocukluk çağı travmalarının işlemlenebildiği ve acı verici olmayacağını görebilirsiniz. ancak bu ciddi bir süreçtir, ilk birkaç seans özellikle çok zorlayıcı geçebilir.

8. Süslü bana çok iyi gelen iki şey oldu babama olan öfkemle baş etmede; 1- terapi tabii ki, iyi bir terapistten. 2- olgunlaşmamış ebeveynlerin yetişkin çocukları isimli bir kitap. 

9. anneniz büyük ihtimalle siz büyürken depresyondaydı.