1.
Annem çok fedakar benim için her şeyi yaptı onun koluna girerim vs ama sarılıp öpmek iyi gelmiyor
Babam da zaten içimden bile gelmiyor. Babam kötü biri değil ama ilgisiz bir babaydi.
2.
Çocukken annemle babam bana hiç sarılmadı ve öpmedi. Ben de böyleyim şu an tuhaf geliyor
3.
Bircok sebebi olabilir. Anlamaniz icin bakmaniz gereken yer sarilirken ne hissettiginiz. Sakin bi zamaninizda gozlerinizi kapatip annenize veya babaniz sarildiginiz bi ani dusunun. Ne hissettiginize odaklanin daha sonra da zihninizi serbest birakin ne gelecek diye bakin. Onlara sarildiginizda hissettiginiz sey muhtemelen cocuklugunuzda onlarla yakinlik kurmak istediginizde size hissettirdikleri seydir.
Ornek vereyim: ( bu olmak zorunda degil ama dusunme sekli olarak ornek olabilir ) yatistirilmak istediginizde, mesela agladiginizda sizin cocuk olarak o an ihtiyaciniz olan duygusal ve fiziksel yakinligi vermek yerine duygunuzu yok saymis olabilirler, ilgilenmemis olabilirler, veya sizden daha fazla sizin uzuldugunuz seye uzulmus olabilirler. Bu sizin akliniza yakinlik kurdugunuzda hissedeceginiz duygu olarak islenir ve yetiskin oldugunuzda bile yakinlik kurdugunuzda kotu hissetmenize sebep olmus olabilir.
Turk toplumunda "anne baba sever de dover de" diye bi gorus yaygin. Once dovup sonra sevmislerse veya tam tersi, yine fiziksel yakinligi kotu duygularla islemis olabilirsiniz.
4.
Hiç kimseye mi sarılamıyorsunuz yoksa anne babada özellikle mi? Herkese ise belki duyusal hassasiyet olabilir.
Bence anne baba özellikleyse altta muhakkak bir sebep var. Size olan sevgileri samimi gelmiyor olabilir mesela.
Çocukken yapılanlar zannediliyor ki unutuluyor, çocuk anneye babaya tapıyor ya sonsuz kredileri var gibi düşünüyorlar. Sonra tüm o hesaplar bilinçli ya da bilinçsiz açılıyor .
Kurulan ilişki samimi değilse sevgi pat diye bitiyor. Kendini rahat hissedemiyorsun.
Çocuklukta ihmalin izi: boşluk hissi kitabını öneririm.
5.
Benimde öyle ilgisiz bırakılmışım
6.
En son 4-5 yasında sarıldılar bana galiba o kadar uzak ki ben de sarılamıyorum anne babama ki normalde asırı temas bagımlısı biriyim sevdiklerime.
7.
a5 düşünüyorum da bizde de sarılma yoktu ya. Bu arada bende oğlum ve eşim hariç kimseye rahat sarilamam
8.
ya bu bende de var. ama herkese karşı. yakın arkadaşlarıma da sarılamıyorum. hatta bunu bir arkadaşım fark etti yıllar önce. sen sarılmayı sevmiyorsun dedi. garip bir şey sarılmak istiyorum ama o an geldiğinde fiziksel bir engel var gibi sarılamıyorum.
9.
annemi kaybettiğimde 12ydim, nasıldık hatırlamıyorum ama babam da öyle sarılmazdı bize. şiddetti onun dokunma şekli... sonraları da o yüzden yaklaştığında kaçardım. şimdi üsttekileri de okuyunca tekrardan hayret ettim, bi süslü 4-5 yaşından beri ailesinin sarılmadığını yazmış; o yaştaki dünya tatlısı çocuğuna nasıl sarılmadan durabilirsin ya? anlayamıyorum gerçekten.
10.
biraz insanın kendisiyle de alakalı olabiliyor. ben temastan hic hoslanmayan, annem bana sarılsa tamam yeter diyip azıcık ittiren bir kişiydim. çok iyi anlaşıyoruz hicbir problemimiz yok ama sevmiyordum hic teması, öpmeyi falan da. ama kardeşim tam tersi aşırı temas bağımlısıdır, 18 yaşına geldi hala annemin kucağına oturur öyle dururlar lol. annem de biraz sitem yapardı bana sen dokundurmuyosun diye. içimden gelmiyordu, sevgiyi bununla bağdaştırmamışım. annem babam çalışıyordu ben küçükken, sevgi dolu bir aileydik ama görmüyordum malesef. annemin gençliğini hatırlamıyorum geçenlerde fark ettim bunu. duymasın çok çok üzülür. ananem baktı bana onu hatırlıyorum hep. hatta şu an fark ettim ananemle temasta sorun yaşamazdım eskiden de. annem kardeşimde de çalışıyordu ama onda ters tepmiş bu durum demek ki, o da temas bağımlısı olmuş.
ama şimdi değiştim ne oldu bilmiyorum. birkaç senedir eski ben değilim. içimden geliyor be sarılıyorum anneme, kardeşime öpüyorum falan, iyi geliyor. ne değişti bilmiyorum.
